Ο έρωτας ενίοτε είναι καταραμένος, επειδή κάποιες αγάπες είναι καταδικασμένες από την αρχή..
Αυτό το θέμα μου προκαλούσε πάντα το ενδιαφέρον....
Για αυτό και αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα για το πιο τρανταχτό παράδειγμα ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά αιώνιας αγάπης όλων των εποχών......Τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα...
Κατά τη διάρκεια μιας γιορτής που διοργάνωσε ο Καπουλέτος,πατέρας της Ιουλιέτας,για τον επικείμενο γάμο της με τον Πάρη,ο Ρωμαίος,γιός του Μοντέγου,μεγάλου εχθρού των Καπουλέτων,γνωρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ιουλιέτα.Η ίδια ανταποκρίνεται σε αυτόν τον έρωτα όμως και οι 2 γνωρίζουν την βεντέτα που υπήρχε μεταξύ των 2 οικογενειών αλλά την αψηφούν θεωρώντας ότι ένας γάμος θα τα άλλαζε όλα.Ο Ρωμαίος ψάχνει να την βρεί θέλοντας να της προτείνει να παντρευτούν στα κρυφά.Εκείνη δέχεται και ζητούν από τον φίλο του Ρωμαίου,ιερέα Λαυρέντιο να τους παντρέψει.Εντωμεταξύ ένας καλός φίλος του Ρωμαίου δολοφονείται από κάποιον υπηρέτη τους και ο ίδιος τον σκοτώνει.Μετά από αυτό ο Ρωμαίος εξορίζεται και η οικογένεια της Ιουλιέτας,μη γνωρίζοντας για τον κρυφό τους γάμο,αποφασίζει να την παντρέψει τελικά με τον Πάρη.Η Ιουλιέτα συμβουλεύεται τον ιερέα Λαυρέντιο και αυτός της δίνει ένα δηλητήριο που θα την κοιμίσει αλλά δεν θα την σκοτώσει και έτσι στέλνοντας ένα γράμμα στον Ρωμαίο που θα του εξηγεί τα πάντα,όταν γυρίσει από την εξορία θα την πάρει και θα φύγουν μακριά νομίζοντας όλοι ότι είναι νεκρή.Όμως αυτό το γράμμα δεν φτάνει ποτέ στα χέρια του Ρωμαίου και αυτός επιστρέφοντας και αντικρύζοντας την Ιουλιέτα νεκρή,σκοτώνει τον Πάρη και αυτοκτονεί με δηλητήριο.Η Ιουλιέτα ξυπνά και αφού βλέπει τον έρωτα της ζωής της νεκρό,αυτοκτονεί.Μετά από αυτόν τον άδικο χαμό των 2 νέων οι οικογένειες συμφιλιώνονται.
Ιταλοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν δύο σκελετούς που θάφτηκαν αγκαλιασμένοι περίπου 5.000 έως 6.000 χρόνια πριν κατά τη νεολιθική περίοδο.Οι σκελετοί εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφής 25 μίλια νότια της Βερόνα, της ρομαντικής πόλης όπου ο Σέξπιρ περιέγραψε τη ρομαντική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.Οι προϊστορικοί εραστές είναι ένας άνδρας και μία γυναίκα οι οποίοι θεωρείται ότι πέθαναν νέοι, δεδομένου ότι τα δόντια τους είναι άθικτα. Εμειναν αγκαλιασμένοι για περισσότερα από 5.000 χρόνια και τους έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη...
Αυτό το θέμα μου προκαλούσε πάντα το ενδιαφέρον....
Για αυτό και αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα για το πιο τρανταχτό παράδειγμα ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά αιώνιας αγάπης όλων των εποχών......Τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα...
Κατά τη διάρκεια μιας γιορτής που διοργάνωσε ο Καπουλέτος,πατέρας της Ιουλιέτας,για τον επικείμενο γάμο της με τον Πάρη,ο Ρωμαίος,γιός του Μοντέγου,μεγάλου εχθρού των Καπουλέτων,γνωρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ιουλιέτα.Η ίδια ανταποκρίνεται σε αυτόν τον έρωτα όμως και οι 2 γνωρίζουν την βεντέτα που υπήρχε μεταξύ των 2 οικογενειών αλλά την αψηφούν θεωρώντας ότι ένας γάμος θα τα άλλαζε όλα.Ο Ρωμαίος ψάχνει να την βρεί θέλοντας να της προτείνει να παντρευτούν στα κρυφά.Εκείνη δέχεται και ζητούν από τον φίλο του Ρωμαίου,ιερέα Λαυρέντιο να τους παντρέψει.Εντωμεταξύ ένας καλός φίλος του Ρωμαίου δολοφονείται από κάποιον υπηρέτη τους και ο ίδιος τον σκοτώνει.Μετά από αυτό ο Ρωμαίος εξορίζεται και η οικογένεια της Ιουλιέτας,μη γνωρίζοντας για τον κρυφό τους γάμο,αποφασίζει να την παντρέψει τελικά με τον Πάρη.Η Ιουλιέτα συμβουλεύεται τον ιερέα Λαυρέντιο και αυτός της δίνει ένα δηλητήριο που θα την κοιμίσει αλλά δεν θα την σκοτώσει και έτσι στέλνοντας ένα γράμμα στον Ρωμαίο που θα του εξηγεί τα πάντα,όταν γυρίσει από την εξορία θα την πάρει και θα φύγουν μακριά νομίζοντας όλοι ότι είναι νεκρή.Όμως αυτό το γράμμα δεν φτάνει ποτέ στα χέρια του Ρωμαίου και αυτός επιστρέφοντας και αντικρύζοντας την Ιουλιέτα νεκρή,σκοτώνει τον Πάρη και αυτοκτονεί με δηλητήριο.Η Ιουλιέτα ξυπνά και αφού βλέπει τον έρωτα της ζωής της νεκρό,αυτοκτονεί.Μετά από αυτόν τον άδικο χαμό των 2 νέων οι οικογένειες συμφιλιώνονται.
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έχουν γίνει σύμβολο της νεανικής αγάπης και του καταδικασμένου έρωτα και μέσα από το ομόνυμο έργο του Σαίξπηρ,ο έρωτάς τους δεν πεθαίνει ποτέ.
Ιουλιέτα:
Στου έρωτα το μαγικό παιχνίδι
Τους εραστές φωτίζει η ομορφιά τους.
Κι ο έρωτας, που λεν τυφλός πως είναι
τη σκοτεινιά της νύχτας προτιμάει.
Έλα γλυκειά μου νύχτα να μου μάθεις
πώς δυο παρθενικά κορμιά θα σμίξουν
μες στη χαρά του έρωτα δοσμένα.
Σκέπασε με τη μαύρη σου χλαμύδα
το αίμα που τα μάγουλά μου καίει
ώσπου να ξεθαρρέψει ο έρωτάς μου
που άντρα δεν εγνώρισε ποτές του.
Να ξεθαρρέψει και να καταλάβει
πως ειν’ αγνή η αληθινή αγάπη.
Αχ, έλα νύχτα, έλα μου Ρωμαίο
τη νύχτα αυτή σαν ήλιος να φωτίσεις.
Στης νύχτας το φτερό λευκός που θα ΄σαι!
Στου έρωτα το μαγικό παιχνίδι
Τους εραστές φωτίζει η ομορφιά τους.
Κι ο έρωτας, που λεν τυφλός πως είναι
τη σκοτεινιά της νύχτας προτιμάει.
Έλα γλυκειά μου νύχτα να μου μάθεις
πώς δυο παρθενικά κορμιά θα σμίξουν
μες στη χαρά του έρωτα δοσμένα.
Σκέπασε με τη μαύρη σου χλαμύδα
το αίμα που τα μάγουλά μου καίει
ώσπου να ξεθαρρέψει ο έρωτάς μου
που άντρα δεν εγνώρισε ποτές του.
Να ξεθαρρέψει και να καταλάβει
πως ειν’ αγνή η αληθινή αγάπη.
Αχ, έλα νύχτα, έλα μου Ρωμαίο
τη νύχτα αυτή σαν ήλιος να φωτίσεις.
Στης νύχτας το φτερό λευκός που θα ΄σαι!
Ρωμαίος:
Ποιο είναι άραγε το φως που φέγγει σε κείνο το παράθυρο?
Είναι ο ήλιος που ανατέλλει! Η Ιουλιέτα μου!
Βγες ήλιε μου, τη φθονερή σελήνη σβήσε.
Που αρρώστησε από καημό σαν είδε, τι όμορφη που είσαι!
Είναι η κυρά κι αγάπη μου!
Αχ, να ‘ξερε πώς είναι! Τι λέει;Τίποτα…σωπαίνει…
Μα όχι!Τα μάτια της μιλούν και θα τους απαντήσω!
Τι θράσος, όμως, πού ‘χω!
Όχι, σε μένα δε μιλά…
Δυο άστρα από τον ουρανό, τα πιο όμορφα της πλάσης
βγήκαν σεργιάνι εκεί ψηλά.Κι ωσότου να γυρίσουν,
ζήτησαν απ’ τα μάτια της, τη θέση τους να πάρουν!
Αλλά αν αυτό γινόταν, η λάμψη τους
θα εθάμπωνε των αστεριών τη λάμψη.
Τ’ αστέρια θα αχνόφεγγαν,
όπως το λυχναράκιστο φως της μέρας.
Τα ουράνια θα πλημμύριζαν κι όλη η γη,
με λάμψη,που τα πουλιά θα πίστευαν πως ήρθε πάλι η μέρα
και θ’ άρχιζαν να κελαηδούν!
Για κοίτα πώς το μάγουλο, το χέρι της αγγίζει!
Αχ, να ‘μουν στο χεράκι της γάντι,στο μάγουλό της ν’ ακουμπώ!
Μα του χωρισμου τον πονο κανεις δεν μπορεσε να ανεχτει..
Δεν θελαν τα παιδια να είναι χωρια στη ζωη και διαλεξανε στο θανατο να ναι μαζι..
Και ετσι για τα’αστερια κινησαν αγκαλια αυτος κι αυτή.."
Πόσο όμορφη και αγνή αγάπη....
Τόσα χρόνια πρίν και ακόμα μένει ζωντανή..
Για πάντα...
Μακάρι όλες οι αγάπες στη ζωή να έμοιαζαν μ΄αυτή..
Μακάρι στα δικά μας χρόνια να υπήρχαν αγάπες τέτοιες..
Τόσο αγνές και αληθινές....
Τόσο διαφορετικές και αιώνιες.....
Τόσο δυνατές.....
Ο ένας για τον άλλον...
Και οι δύο για την αγάπη...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου